บางท่านในที่พวกพวกคุณคงจะนึกได้ตวาดดีฉันเปลืองเวลาคู่ตรัยดวงเดือนในซมซานดวงตาเฟพอมากมายปีก่อนนิวเม็กซิโกตกเป็นที่อยู่หลังที่สองสรรพสิ่งอีฉันในปี 2506 ภายหลังที่บิดามารดาสิ่งของอีฉันขนเจียรตรงนั้นขนมจากแฮร์ริสันจมูกที่ตอนชันษาแต่ต้น ๆ กับอีฉันก็สร้างถิ่นฐานสิงสู่ณอัลบูเศอร์คีจวนเจียน ๆทะเลทรายอันสูงลิ่วนั้นปราศจากอย่างไรนวชาตกับดีฉันมักจะสติเฟือนกับดักเทือกเขา Sangre De Cristo ที่ตั้งตระหง่านสิงสู่นอกเหนือซานซมนัยเนตรเฟ

หลังจากนั้นก็มีวิหารลอเร็ตใหญ่ของซานซมตาเฟและกระไดวกวนสิ่งลี้ลับซึ่งแม้จักผ่านเจียรเอ็ดศตวรรษจึงติดสอยห้อยตามไม่สามารถอธิบายได้มาแหวก่อสร้างเพราะว่าช่างไม้สถานที่ไม่ฉลาดจะเพื่อจะความพึงพอใจสรรพสิ่งสถาปนิกกับคริสตจักรคาทอลิก

ทูลตวาดก่อสร้างขึ้นไปด้วยมือคนเดียวเพราะช่างไม้ร่อนเร่พเนจรที่มาจดโบสถ์ซึ่งเป็นที่ตั้งสิ่งของ Sisters of Loretto ระหว่างพรรษา 1873 จรดพรรษา 1878 บันไดขัดมันประการวิจิตรใช้คืนไม้ 33 ระดับเพื่อไต่ขึ้นไป 22 ฟุตขึ้นบนบานห้องโถงประสานเสียงแห่งด้านหลังของอุโบสถ

ในช่วงที่เราคว้าจากไปเยี่ยมชมสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่ประกอบด้วยผู้ยกย่องนับถืออีฉันได้ตรวจดูผู้มาเยือนกับดูดกลืนความงดงามสรรพสิ่งห้องหับสถานที่กันเองและเนื้อตัวบันไดเอง

ความสง่างามกับความงดงามสรรพสิ่งบันไดเกลียวหญิบเหล่านี้สร้างขึ้นไปจากต้นสนมากมายอย่างแห่งหนไม่น่าจักมีถิ่นกำเนิดณนิวเม็กซิโกทำเอาผู้มาเยือนแคลงใจว่ากรรมวิธีสิ่งกลมๆที่ดานสมรรถก่อสร้างคว้าและใช้ไม้ pมากกว่าตะปูหรือตะปูควง

ขณะนี้สถาปนิกยังคงงงงันตวาดคนแปลกหน้ามนุชตรงนี้สถานที่ปรากฏตัวเดี๋ยวเดียวหลังจากที่ชีสวดอ้อนวอนตรงเวลาเอ็ดสัปดาห์จรดนิกายเซนต์โจเซฟ (นักบุญค้ำจุนช่างไม้) อาจสร้างเรื่องอัศจรรย์ได้บันไดสู่ห้องโถงประสานเสียงแห่งหนถูกมองข้ามจากไปเมื่อสร้างโบสถ์

เรื่องราวที่ลึกซึ้งกว่านั้นก็ตกว่าชายมนุษย์นี้ (ซึ่งเหล่าพี่สาวหลงเชื่อว่าเป็นนักบุญโจเซฟเอง) ขี่ม้าเข้าไปในซานดวงเนตรเฟโดยประกอบด้วยเพียงควักค้อนเลื่อยและตะปูตอกนกเขาใช้ถังน้ำด้วยกันภายในเปล่ากี่สัปดาห์เขาก็จัดการเสร็จและออกเดินทางเมื่อเขามาถึงโดยไม่ไหวรับดอกเบี้ย

Mary Jean Cook นักประวัติศาสตร์สมัครเล่นระบุว่าผู้สร้างสถานที่ "น่าจะเป็น" คือFran?ois-Jean "Frank "หรือว่า" Frenchy "Rochas ซึ่งเสียชีวิตณปี 1894 นกเขาถูกอธิบายว่าครอบครอง" คนเลี้ยงปราณีสันโดษกับช่างไม้เป็นครั้งคราว "ซึ่งเดินทางมาจากฝรั่งเศสในนิวเม็กซิโกในช่วงทศวรรษ 1870

ไม่ว่าด้วยสาเหตุใดก็ตามใครต่อใครที่ก่อสร้างสิ่งนี้ผลงานชิ้นเยี่ยมที่ได้มาแรงบันดาลใจล้มเหลวในงานวางราวบันไดชิ้นเหล่านี้ไม่ผิดเพิ่มเข้ามาไม่หูกปีภายหลังสร้างบันไดเสร็จ

ซานซมตาเฟยอดเยี่ยมในแห่งหนเหล่านั้น (เช่นที่อิฉันพบยูเยุ่งาสปริงส์) ที่ก้องกังวานถึงความหมายทางจิตวิญญาณและความคิดสร้างสรรค์ดำรงฐานะชุมชนประเภทหนึ่งแห่งหนเรื่องราวเกี่ยวข้องขั้นบันไดนี้สามารถนำไปสู่ความน่าเชื่อถือได้มา

GodNod ของ Dave

Reader Dave Austin ส่งอันนี้ (แก้ไขเล็กน้อย) GodNod.มีอย่างไรจะอุดหนุนไหม

ณวันที่สวยงามณเดือนตุลาคม Dave และเพื่อนอีกสามคนตัดสินใจจากไปตกปลาแห่งสวนสาธารณะของแว่นแคว้นซึ่งอยู่ไกลออกไป 40 ไมล์ซ้อนท้าย Gran Torino เพื่อนของ Andy พวกเขาชนตัวถนนใกล้ทางข้ามทางรถไฟ Dave เห็นกะหมอกสีแดงพริบ แต่ไม่มีทางข้าม"ดีฉันเตือนแอนดี้แล้วเขาตอบว่า "อาปราศจากรถไฟมา"" เดฟบอก

ใกล้กับดักสี่แยกนกเขาจะรู้เสียงแตรของรถจักรด้วยกันสัมผัสได้มาถึงจ้อกแจ้กกึกก้องด้วยกันแรงสั่นสะเทือนเขาตะเบ็งว่า "หันไปทางขวา มันสมอง.. ขวา" อยากให้แอนดี้ออกจากถนนแทนที่จะถูกกระแทกรถยนต์คันนี้ประชิดเครื่องยนต์ของรถไฟบรรทุกผลิตภัณฑ์ 74 คันที่ไป 47 ไมล์ต่อชั่วโมงตำรวจกะความเร็วของรถที่ 5 ไมล์ต่อครู่

"แรงทุบขาดกระจายส่วนหน้าออกไปกับลบการส่งกำลังเมื่อครอบครองพลังอำนาจกระแทกรถก็ไม่ผิดขับดันยอมเขื่อนกับกลิ้งไปหลายคราไม่มีเงินจบบนบานประทุน Andy ไม่ผิดปาด้วยกันได้รับบาดเจ็บหลายครั้งหมายรวมเชิงกรานลบอีฉันนั่งลงอยู่เบื้องหลังเขามังสวิรัติฟฟ์เพื่อนสิ่งของอีฉันข้างๆอีฉันไม่ผิดขับขี่คลอดมุขกระจกหลังกับได้รับบาดเจ็บรวมถึงแผงที่ฉีกนกเขามีการวางท่าโคม่าและสิ้นชีวิตแห่ง 28 กลางวันต่อจากนั้น

"ดิฉันถูกขับรถออกทางสิงหบัญชรข้างท้ายบางส่วนและพระขนองของอิฉันถูกบดขยี้ครั้นรถควงEric เกลอตลอดชีวิตสิ่งของอีฉันที่ที่นอนคนโดยสารข้างหน้าไม่ไหวยอมรับเจ็บและดูดฉันออกจากรถ "

หลังจากเสี่ยวเครื่องจักรข้างท้ายพามสถานที่เดฟนั่งลงสิงสู่แพ่นรถจักรขณะเมื่อเขาทั้งหลายถูกขีดเส้น. นกเขาอสัญก่อนที่จะรถยนต์จะกลิ้งไป บันไดไม้

ในที่ ดวงตรงนี้เดฟมีประสบการณ์นอกกาย "ฉันผ่านพบตวาดตนเองลอยละล่องสิงสู่เหนือจุดเกิดเหตุแอนดี้นอนสิงสู่จวนเจียนทางเข้าออกคนขับรถเจฟฟ์อยู่ในที่โคนซังต้นโพธิ์ดที่พละชักด้วยกันสั่นฉันเห็นซากปรักหักพังกับได้กลิ่นน้ำยาหล่อเวลาเย็นด้วยกันรู้ความเห็นระฆังสรรพสิ่งรถไฟ

"ต่อจากนั้นอิฉันก็ย้ายออกจากไป" นกเขากล่าวต่อ“ ทุกสิ่งสงบลงฉับพลันอีฉันไม่ผิดแยกออกโดยไม่มีความวิตกกังวลเลี่ยนดังตวาดกระทู้ถามทั้งมวลสถานที่อิฉันมีกรรมสิทธิ์วิสัชนาดิฉันเปล่ากลัวดิฉันสำคัญใจด้วยกันสงบพ้นไปหัวนอนปลายตีน แต่ว่าพ้นไปความมืดเพียงความชุ่มชื่นดิฉันไม่ไหวถูก กำหนด เช่นกันการรู้รสทั้งห้าอีกต่อไป "

เขาไม่มั่นใจว่าสถานะนี้จักสิงสู่คว้าจำเนียรแค่ไหนอันถัดจากแห่งนกเขานึกได้ถือเอาว่าไม่ผิดบรรทุกเข้าไปในที่รถพยาบาลแม้ว่าจักจำเป็นจะต้องใช้เวลานุ่มนวลเนื่องจากรูปการณ์ดังกล่าวมีขึ้นณเนื้อที่ชนบทห่างไกลจากเมืองอย่างน้อย 20 นาที